آیین نامه روسازی آسفالتی راه های ایران

نشریه شماره ۲۳۴( آیین نامه روسازی آسفالتی راه های ایران)

تعریف : 

روسازی راه ساز ه ای است که برروی آخرین لایه متراکم شده خاک زمین طبیعی موجود یا اصلاح شده، خاکریز ی ها، یا کف برش های خاکی و یا سنگی که بطور کلی بستر روسازی نامیده م یشود، قرار می گیرد.
روسازی معمولا متشکل از قشرهای مختلف نظیر زیراساس، اساس و لایه های آسفالتی یا بتنی و یا ترکیبی از آنهاست که هریک تابع مشخصات فنی و دارای ضخامت معینی است.

هدف از روسازی :

زمین طبیعی، بستر خاکریزیهای آماده شده راه، کف بر ش های خاکی و یا سنگی، حتی در شرایط کاملا متراکم و خوب
دانه بندی شده، مقاومت کافی برای تحمل بارهای وارده از چرخ خودرو را در شرایط متغیر جوی ندارد . بارگذاری این گونه خاک ها
موجب شکست برشی و ایجاد تغییر شک لهای دائم بیش از اندازه برای آنها می شود.
روسازی، از بروز و ظهور آسیب دیدگی های فوق جلوگیری نموده و عبور و مرور راحت، سریع، مطمئن، ایمن و بدون گرد و غبار
را در یک سطح هموار فراهم می کند.

عملکرد روسازی : 

نحوه کلی عملکرد و توزیع بار در روسازی در شکل ۱-۱ نشان داده شده است. در این شکل، بار وسیله نقلیه، توسط چرخ درسطح تماس تقریبا دایره ای شکل، به سطح روسازی وارد می شود. شدت تنش وارده در نقاط واقع در سطح زیر بار حداکثر بوده و باباشد، ضخامت لایه های روسازی و کیفیت مقاومتی P° ، ازدیاد فاصله از این سطح، تقلیل می یابد. اگر فشار قائم در سطح تماس با راهP آنها طوری انتخاب م یشود که بار چرخ هر چه بیشتر توزیع و گسترده شده تا حداکثر شدت تنش در سطح بستر روسازی به مقدار ۱ کاهش یابد که خاک بستر بتواند با تغییر شکل مجاز، آن را تحمل کند.