معماری معاصر

موضوع : شیوه معماری شیکاگو

نگاهی به بلند مرتبه سازی

در دهه ی هشتم قرن نوزدهم امر ساختمان در شیکاگو ناگهان رونق و رواج تازه گرفت و آسمان خراش هایی به ارتفاع دوازه، چهارده، شانزده و بیست و سه طبقه ساخته شدند که بر خلاف آسمان خراش های دیگر آمریکا در شهر پراکنده نبودند.

بلکه در مسافتی کوتاه از یکدیگر قرار داشتند. هر یک از این آسمان خراش ها شکل و نام خود را داشت و به صفاتی خاص ممتاز بود. اما عدم شباهت آنها جمع آشفته ای به وجود نمی آورد.
ساختمان ها در آمریکا معمولاٌ عمری کوتاه دارند  بسیاری از بهترین نمونه های آن ها تاکنون کوبیده شده اند و برخی دیگر به نظر می رسد سرنوشتی جز نیستی ندارند.
مکتب معماری شیکاگو بیش از همیشه بین سالهای ۱۸۸۳ و ۱۹۸۳ رشد یافت و قدرت گرفت. نقل مطالبی از دو نوشته ما را از وضعیت معماری شیکاگو از آغاز و انتهای این زمان مطلع می دارد.
ساختمان دفاتر کار، نقطه آغاز مکتب معماری شیکاگو:
اساس مکتب معماری شیکاگو به آسمان خراش های دفاتر کار یا به عبارت دیگر به مراکز اداری این شهر – پیوسته است .

در ساختن این آسمان خراش ها مسائل مهندسی فراوان پیش می آمد و مؤسس مکتب معماری شیکاگو «ویلیام لوبارن جنی» پیش از آن که معمار باشد مهندس بود.
نظریه ی معاصران مکتب معماری شیکاگو درباره ی آن:
معماران هشتمین دهه قرن نوزدهم این مکتب از شجاعت خود کاملاً باخبر بودند. به سال ۱۸۹۰ «جان روت» سازنده ی آسمان خراش «منادناک» در خطابه ی خود درباره ی ساختمان های تجاری چنین گفت: «آراستن این بناها ه تزیینات و ریزه کاری ها به پشیزی نمی ارزد.
بر عکس این ساختمان ها باید صرفاً با حجم و با تناسب خود مظهر اساسی نیروهای عظیم و پایدار تمدن جدید باشند.

شهرسازی سازگار با محیط زیست

در زیرگفتگوی داگلاس فار، آرشیتکت و شهر ساز آمریکایی با یکی از شبکه های آمریکایی پیرامون پروژه شهرسازی سازگار با محیط زیست و مراحل پیشرفت آن تاکنون،  آورده شده است که علاقه مندان میتوانند از آن ایده گرفت و پروژه هایی در سطح کوچیکتر و یا حتی وسیعتر تعریف کنند.