مناره : یکی از عناصر شاخص معماری در بناهای مذهبی اسلامی بوده که پیشینه ای کهن در معماری ایران قبل از اسلام داشته است ..

وجه تسمیه ی مناره :

منار یا مناره به معنی جای نور و نار و در اصلاح بنایی است بلند و باریک که در کنارمساجد و بقاع متبرکه جهت اذان گویی یا به عنوان میل راهنما در کنار جاده ها . مساجد. کاروانسراها. مدارس و دارالضیافه ها احداث گردیده به علت روشن نمودن چراغ یا اتش بر فراز ان جهت راهنمایی در شب به مناره یا محل نور موسوم شد.
با توجه به تعاریف بالا فوق می توان گفت که کلمه منارو مناره مشتق از اولین کاربردی بود که این بنا داشته است .

بنابراین پیش از انکه مناره در کنار مساجد جهت اذان گویی ایجاد شود برجهای راهنمایی بوده است که مسافران را در روز و شب تار هدایت می کرده است.

استاد پیرنیا مناره را به عنوان عامل راهنما در کنار شاهراه ها و مسیرهای بیایانی و یا جنگلی برشمرده است .که در دوره های بعد به خصوص از زمان سلجوقیان به مقبره ی بانی ان یا بزرگان دیگر تبدیل شده است .کاربرد اجر به عنوان مصالح تنوع تزئینات و کتیبه های اجری و استفاده ی فراوان از فرمهای استوانه ای و مخروطی از خصوصیاتیی است که مناره ها ی بر جای مانده از دوره ی سلجوقی دارا میباشند .